ஆசிரியர்: பெயர் அறியப்படாதவர்.

தமிழாக்கம்: ஜோசப் கோவிந்த்.

இந்தியா நாடு மிகவும் அழகானது. உயரமான மலைச் சிகரங்கள், அழகான காடுகள், அழகான நதிக்கரைகள் மற்றும் சமவெளிகள் கொண்ட அழகான நாடு இது. ஆனால், கோபாலுக்கு இந்த அழகிய காட்சிகளைக் காணும் பாக்கியம் கிடைக்கவில்லை. காரணம் கோபால் பிறவியில் பார்வையற்றவர். மேலும், குழந்தைப் பருவத்திலேயே பெற்றோர் இருவரையும் இழந்தவன். ஆனால் கோபாலுக்கு எஞ்சியிருக்கும் ஒரே அடைக்கலம் அவனுடைய 'பாட்டி' மட்டுமே. ஏழ்மையாலும், முதுமையாலும் மனமுடைந்து கிடக்கும் அவனுடைய பாட்டி கோபாலை எப்படி வளர்க்க முடியும்? திக்கு திசையில்லாதவனுக்கு தேவனே திசை!

அது மலைப் பிரதேசமாக இருந்ததால், ஒரு சிறிய குகையை கோபால் வீடாகப் பயன்படுத்தினர், அதில் கோபால் அவனது பாட்டி மற்றும் ஒரு வயதான நாய் வசித்து வந்தனர். அந்த பாட்டி கைசக்கரத்தை பயன்படுத்தி நூல் தயாரித்து வந்தார். கோபால் பார்வையற்றவராக இருந்தாலும், அவரது மூளை மிகவும் வேலை செய்தது. அந்த நாயின் கழுத்தில் கயிறு கட்டி அதன் கைப்பிடியை கையில் கட்டிக்கொண்டு கிராமத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு வீடாகச் சென்று அவர்களுக்குத் தேவையான உணவைப் பெற்றுக் கொள்வார். சிலகாலம் அவர்களுக்கு உணவுக்கு பஞ்சமில்லாதிருந்து. ஆனால் நாட்கள் செல்ல செல்ல அவர்களுடைய வாழ்க்கை கடினமாகிவிட்டது. அந்த குகையில் தினமும் மூன்று உயிரினங்கள் வாழ்ந்து வந்தன.

      இப்படியே சில வருடங்கள் கழிந்தன, ஒரு நாள் கருணை நிறைந்த தேவனின் கண் கோபால் மீது பட்டது. அன்று வெயில் தாங்க முடியாதா அளவுக்கு இருந்தது. வீடு திரும்புவதில் சோர்வாக இருந்த அந்த வயதான நாய், அன்று கடைசி முயற்சியாக கோபாலை கூட்டிக்கொண்டு சற்று தள்ளி மரங்களுக்கு நடுவில் உள்ள ஒரு பங்களாவிற்கு அழைத்துச் சென்றது. வீட்டு கதவை திறக்கும் சத்தம் கேட்டு வெள்ளை உடை அணிந்த ஒரு மனிதர் வெளியே வந்தார். அதைக் கண்ட நாய் அவர் ஒரு பெரியவராக இருப்பது போல் தெரிந்தாதால் நாய் மெதுவாகக் குரைத்தது.

      தேவனின் அன்பையும், கிறிஸ்துவின் மூலம் கிடைத்த இரட்சிப்பையும் அறிவிக்க வந்த மிஷனரியின் உள்ளம் கோபால் படும் அவலத்தை கண்டு உருகியது. ஐயா! எனக்கு பசிக்கிறது, நானும் என் பாட்டியும் நேற்று முதல் சாப்பாடு எதுவும் சாப்பிடவில்லை. என்று கோபால் குனிந்து, உதவுங்கள் என்றான். இவன் உண்மையாகவே பார்வையற்றவனா இல்லையா? என்று தெரிந்து கொள்ள விரும்பிய அந்த மிஷனரி ஒரு நாணயத்தை அவன் முன்பாக போட்டார். ஆனால் அந்த கோபால் அதைக் கண்டுகொள்ளாமல் அப்படியே நின்றான்.
நம்பிக்கை கொண்ட அந்த மிஷனரி கோபாலை தான் நடத்தும் பள்ளிக்கு வந்து கடவுளின் வார்த்தையைக் கேட்கச் சொன்னார். கோபால் தினமும் அந்தப் பள்ளிக்குச் சென்று பள்ளியின் வராண்டாவில் அமர்ந்து தேவனுடைய வார்த்தையைக் கற்றுக்கொண்டான். அவன் தினமும் ஒரு வேத வாக்கியத்தை மனப்பாடம் செய்து மிஷனரியிடம் ஒப்பிப்பான். மிஷனரி அவர்களின் வாழ்வாதாரத்திற்காக கொஞ்சம் பணம் கொடுத்தார். இப்போது கோபால் பிச்சை எடுக்கும் வலியிலிருந்து விடுபட்டுள்ளார்.

      "தேவனுடைய வார்த்தையானது ஜீவனும் வல்லமையும் உள்ளதாயும், இருபுறமும் கருக்குள்ள எந்தப் பட்டயத்திலும் கருக்கானதாயும், ஆத்துமாவையும் ஆவியையும், கணுக்களையும் ஊனையும் பிரிக்கத்தக்கதாக உருவக் குத்துகிறதாயும், இருதயத்தின் நினைவுகளையும் யோசனைகளையும் வகையறுக்கிறதாயும் இருக்கிறது." (எபிரேயர் 4:12)

      ஆரம்ப நாட்களில் கோபால் உணவுக்காக அந்த வேத வசனங்களை மனப்பாடம் செய்தாலும், அந்த வசனத்தில் உள்ள சத்தியத்தை படிப்படியாக உணர்ந்தார். மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு தேவன் அசாதாரண புத்திசாலித்தனத்தை வழங்குகிறார்! சில நாட்களில் கோபால் வேதத்தின் பல பகுதிகளை மனப்பாடம் செய்து அதன் அர்த்தத்தை புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவன் உள்ளத்தில் பிரகாசித்த தேவனுடைய வார்த்தைகளின் வெளிச்சத்தில், தான் ஒரு பாவி என்பதை கோபால் உணர்ந்தான். எனவே கோபால் தேவனுக்கு முன்பாக தனது பாவங்களை அறிக்கையிட்டு, கர்த்தராகிய இயேசுவை இரட்சகராக விசுவாசித்து வேண்டிக்கொண்டார். அந்த எளியவன் விவரிக்க முடியாத பரலோக மகிழ்ச்சியை அனுபவித்தார்.

       கோபாலின் விசுவாசம் சோதனைக்கு உள்ளானது. கோபாலை 2 மாதங்கள் விடுதியில் தங்க வைத்துவிட்டு, மிஷனரி சொந்த நாட்டுக்குச் சென்றார். வீட்டில், கோபாலின் பாட்டியை, வயிற்று பிழைப்புக்காக, நம் மதத்தையும், கடவுளையும் விட்டு வெளியேறுவது வெட்கக்கேடு' என அக்கம்பக்கத்தினர் பலவாறு குற்றம் சாட்டுகின்றனர். அவைகளை தாங்க முடியாதா அவனின் பாட்டி கோபாலை வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தாள். பின்னர் உணவு சரிவர கிடைக்காததாலும், பாட்டியின் அழுத்தம் காரணமாகவும் காய்ச்சலால் படுத்த படுக்கையானான் கோபால். மகிழ்ச்சியுடன் தேவனை தியானித்து, மெல்ல மெல்ல தேவனின் பாடல்களை பாடி, வேத வார்த்தைகளை மனப்பாடம் செய்து கொண்டிருந்தாலும், நாளுக்கு நாள் நோயால் அவதிபட்டு கொண்டிருந்த கோபால் எழுந்திருக்க முடியாத நிலையில் படுத்திருந்தான்.

      அந்த மிஷனரி திரும்பி வந்து, மருத்துவமனைக்கு சில வாரங்களுக்கு முன்பு கோபாலுடன் அவனுடைய பாட்டி கிளம்பிச் சென்றதை அறிந்தார். உடனே அந்த நல்ல உள்ளம் கொண்ட மிஷனரி குகைக்கு வந்து மிகவும் சிரமப்பட்டு குனிந்து உள்ளே சென்றார். 'அன்புள்ள கோபால், உனக்கு உடம்பு எப்படி உள்ளது? என்று கேட்டார். யாருடைய குரல் என்று நினைவில் கொள்ள முடியாமல் மிகவும் மனமுடைந்த நிலையில் இருந்த கோபால், 'பாட்டி நான் சாகபோறேன். இந்த இருண்ட உலகில் என்னால் தனியாக இருக்க முடியாது. மேலே எவ்வளவு பிரகாசமான வெளிச்சம் பாருங்கள்! பள்ளியில் சொன்னது போல் பரலோகம் எவ்வளவு பிரகாசமாக பிரகாசிக்கிறது என்று பாருங்கள். அதுதான் என்னுடைய ராஜ்யம். அங்கு நான் செல்கிறேன். அங்கேயே...' என்று உறுதியாகச் சொல்லிவிட்டு, மீண்டும் மெதுவாக வழக்கம் போல் சில வேத வாக்கியங்களை உச்சரித்தான். இதையெல்லாம் கேட்ட மிஷனரிக்கு அடக்க முடியாத துக்கமும் மகிழ்ச்சியும் ஏற்பட்டது.

       கோபாலின் சில வார்த்தைகள் மிஷனரியின் இதயத்தைத் தொட்டன. "என் மீட்பர் உயிரோடிருக்கிறார் என்றும், அவர் கடைசி நாளில் பூமியின்மேல் நிற்பார் என்றும் நான் அறிந்திருக்கிறேன். இந்த என் தோல்முதலானவை அழுகிப்போனபின்பு, நான் என் மாம்சத்தில் இருந்து தேவனைப் பார்ப்பேன்." (யோபு 19: 25,26). கோபால் அப்படியே குகியின் படுக்கையில் சாய்ந்தான். மிஷனரியின் மார்பில் இருக்கும் சட்டை கண்ணீரால் நனைந்துவிட்டது. 'பாட்டி. என்னால் பார்க்க முடியும் என்றாலும், நான் பார்வையற்றவன் அல்ல, என்னால் நன்றாகப் பார்க்க முடியும். அங்கேதான் அந்த பெரிய ஒளியில் இரட்சகர் தோன்றுகிறார். மிஷனரியிடம் சொல்லு பாட்டி பார்வையற்ற கோபாலனுக்குப் பார்வை கிடைத்தது என்று சொல். தேவ மகிமை! தேவ மகிமை! என்று கடைசியில் சொல்லிவிட்டு இறந்து போனான் கோபால். மிஷனரி படுக்கைக்கு அருகில் மண்டியிட்டு, 'தேவனே, பார்வையற்ற ஏழை கோபாலுக்கு உன் மகிமையைக் காண்பித்தீர் உம்மை விசுவாசித்து அவன் ஆத்துமா இரட்சிக்கப்பட்டு உன் மகிமைக்குள் பிரவேசித்தான். 'பிதாவே, தங்கள் கண்களால் சத்தியத்தை காண முடியாத பலரின் கண்களைத் திறந்தருளும் என வேண்டினார் அந்த மிஷனரி.

      "தேவன் தம்மில் அன்புகூருகிறவர்களுக்கு ஆயத்தம்பண்ணினவைகளைக் கண் காணவுமில்லை, காது கேட்கவுமில்லை, அவைகள் மனுஷனுடைய இருதயத்தில் தோன்றவுமில்லை;" (1 கொரி. 2:9).